غزال آهوی زیبایی است که ۲۵ نوع آن در آفریقای شمالی و شرقی و نیز در آسیای جنوبی زندگی می کنند.این جانور از شاخه طنابداران،رده پستانداران،راسته ی جفت سمان،تیره گاوسانان و زیر خانواده ی شاخ درازیان می باشد.
غزال دارای چشمانی درشت و سیاه است و بیشتر جنس های آن چه ماده و چه نر شاخ های سیاه گرد دارند.غزال ها گیاه خوارند و بیشتر آنها در دشت زندگی می کنند هرچند که برخی ها کوهستان را ترجیح می دهند.
موهای آنها نرم و کوتاه و معمولا به رنگ زرد مایل به قهوه ای است.البته برخی از آنها خال های سیاه و سفید دارند.
از جنس های معروف آن غزال ایرانی است که بسیار چابک بوده و اندامی ظریف دارد.سرعتش زیاد است و می تواند به طور ناگهانی سرعتش را به ۹۷ کیلومتر یا ۶۰ مایل در ساعت برساند.به طوری که هیچ سگ و گرگی به آن نرسد.هنگام دویدن گاه و بی گاه می جهد به طوری که تصور می کنید در حال پرواز است!
زیبایی و حالت ملایم و درشت چشم های غزال معروف است و معمولا چشم های زیبا را به آن تشبیه می کنند.در کتاب های جانور شناسی غزال ها را به چهار دسته تقسیم کرده اند:
دسته ی اول آهوانی که سفید رنگ هستند و در ریگزار ها زندگی می کنند.
دسته ی دوم غزال هایی که رنگ آنها متمایل به قرمز است،گردنی کوتاه دارند و سرعت آنها تقریبا کم است.
دسته ی سوم غزال هایی که گردنی دراز و دست و پاهایی بلند دارند و بسیار رمنده هستند.
و دسته ی آخر غزال هایی که مشکی هستند،دست و پاهایشان بسیار ظریف است و دارای دو شاخ کوچک سفید می باشند که از زیر فک آنها بیرون آمده است.گویند که این حیوان مُشکین است و این مُشک خونی است که در فصل معینی از سال در ناف آنها جمع می شود.
اندیشه ی مواظبت از اشخاص ضعیف و بیمار در اجتماع از زمان های گذشته وجود داشته است.زیرا به جرات می توان گفت عاطفه ی انسان دوستی در زمان های قدیم به مراتب بیشتر از امروز بوده است.
اما ساخت بیمارستان موضوعی تازه است.
مثلا یونان که کشوری توسعه یافته در دوران باستان بود هیچ موسسه ای برای رسیدگی به بیماران نداشت.هر چند که تعداد زیادی از پزشکان آن زمان یونانی بودند،ولی هر بیماری را به طور خصوصی معالجه می کردند.
محل کار آنها کوچک بود و فقط گنجایش یک بیمار را داشت که عمل جراحی هم در همان اتاق انجام می پذیرفت.
برای اولین بار در جهان رومیان پرستار خانه هایی را بنا نهادند که در آن سرباز مجروحِ از جنگ برگشته را بستری می کردند و به معالجه آنها می پرداختند.
بعد ها در شهر های بزرگ دنیا نیز پرستارخانه هایی برای عموم ایجاد شد که هزینه آن را حکومت به عهده داشت.پس می توان گفت که رومی ها اولین کسانی بودند که پرستارخانه یا همان بیمارستان ها را بنیان نهادند.
به تدریج که مسیحیت رشد کرد،توجه به بیماران وظیفه ی کلیسا شد.
در قرون وسطی مردان راهب و زنان راهبه پرستاری از بیمارستان را در بیمارستان ها بر عهده داشتند بدون اینکه چشم داشت مادی داشته باشند.هنوز هم تعدادی از آنها در کشور های مختلف دنیا مخصوصا کشور های فقیر و عقب مانده،به مواظبت از جذامی ها و افرادی با بیماری های صعب العلاج مشغولند که اشخاص عادی کمتر به این کار پر زحمت و پر خطر می پردازند.
وقتی زیارت مکان های مذهبی معمول شد،مهمانخانه های سر راهی هم دایر گشت،در این مهمانخانه ها هم که به دِیر ها تعلق داشت،از مسافران بیمار هم مواظبت و نگهداری می شد.در قرن ۱۷ بیمارستان هایی در کشور های مختلف دنیا بنا شد که زیاد تعریفی نداشتند و بالاخره در قرن ۱۸ اولین بیمارستان های مجهّز در انگلستان تاسیس شد.
پرسشی
است که نمی توان به آن پاسخ قطعی داد.از زمان های خیلی قدیم بشر همواره این سوال
را از خود کرده و داستان هایی هن برای آن ساخته است اما فقط ۴۰۰ سال است که انسان این
مسئله را از نظر علمی بررسی می کند و می کوشد تا با راه حل منطقی پاسخ آن را بیابد.
از وقتی که ثابت شد زمین دور خورشید می چرخد و به بیان
دیگر زمین جزو منظومه ی شمسی است دانشمندان متوجه شدند که پژوهش را از کجا باید
شروع کرد و معلوم شد که برای محاسبه ی عمر زمین ابتدا باید نحوه ی تشکیل منظومه ی
شمسی را تفسیر کند ولی حل این مسئله نیز خالی از اشکال نیست.
در این مورد چند تئوری وجود دارد:یکی فرضیه ی《سحابی ها》است که مطابق آن قبل از
تشکیل منظومه ها در فضا توده ی عظیمی گاز وجود داشت که ضمن چرخیدن متراکم تر و
گرمتر می شد.بالاخره کره هایی از گاز را در فضا پرتاپ می کرد که هرکدام از آنها
غلیظ و غلیظ تر می شد و یکی از سیارات را تشکیل می داد.تمام این سیارات نیز به دور
جرم اصلی که همان خورشید بود می چرخیدند.
بعد ها نظریه ی تازه ای جانشین تئوری《سحابی ها》شد و آن فرضیه ی 《سیارات کوچک》 بود.مطابق این فرضیه
میلیارد ها سال پیش در فضا توده ی بزرگی از اجسام جامد در یک مرکز اصلی که همان
خورشید بود جمع شده بودند.یک روز ستاره ی بزرگی به این توده ی عظیم برخورد
کرد.آنها را قطعه قطعه نمود و پراکنده کرد.
بعد ها بعضی از آنها به هم پیوستند و سیاراتی را تشکیل
دادند که هنوز به دور خورشید می چرخند.
ولی ستاره شناسان همه بر این عقیده اند که تمام این
پدیده ها ۵/۵ میلیارد سال پیش رخ داده است و احتمال می رود عمر زمین هم در همین
حدود باشد
کتاب مقدس هر دینی،نام مخصوصی دارد.باور های پیروان دین های گوناگون نسبت به کتاب مقدسشان با هم متفاوت است.در برخی دین ها مثل اسلام کتاب مقدس از دین های دیگر بسیار مهم تر است.در برخی دین ها نیز چند کتاب مقدس وجود دارد.
قرآن وحی الهی
قرآن کتابی است که خداوند به وسیله ی فرشته ای به نام جبرئیل در مدت ۲۳ سال به حضرت محمد وحی کرد.در زبان عربی کلمه ی قرآن به معنی خواندن است.مسلمانان قرآن را سخن خداوند می دانند و به آن اهمیت زیادی می دهند.این کتاب به گونه ای است که هم افراد ساده و بی سواد و هم دانشمندان و هنرمندان از آن استفاده می کنند.
هر مسلمان باید ارتباط خاصی با این کتاب مقدس برقرار کند و به یادگیری،خواندن و تفکر در آن بپردازد.یکی از مهم ترین راه های برقراری ارتباط با خداوند،خواندن قرآن است که آن را تلاوت یا قرائت می گویند.در نماز ها حداقل دو سوره از قرآن خوانده می شود.
آیه و سوره
قرآن به فصل هایی به اندازه های متفاوت تقسیم شده است که به هر یک از آنها سوره می گویند.قرآن ۱۱۴ سوره دارد.سوره در زبان عربی به معنای حصار است.مسلمانان برای هر سوره نامی انتخاب کرده اند.سوره ی اول قرآن، حمد یا فاتحه الکتاب نام دارد که جایگاه خاصی در فرهنگ اسلامی دارد.هر یک از سوره ها به جمله های یا بخش های کوتاهی تقسیم می شوند که آیه نام دارند.آیه به معنای نشان و علامت است؛نشانه ای که مسلمانان را به سوی خدا راهنمایی می کند.
مسلمانان قرآن را روی رحل می گذارند و در حالی که وضو دارند آن را می خوانند.
هنر جلدسازی ،تذهیب و طلا کاری قرآن و خوش نویسی از هنرهایی هستند که در کنار قرآن به اوج شکوفایی رسیدند.
خواندن آهنگین قرآن یکی از هنر های اسلامی است و هر سال مسابقه های بزرگی در این زمینه در کشور های اسلامی برگزار می شود.