کمتر
کسی مانند ناپلئون بناپارت وجود دارد که تاثیر نفوذی بزرگی در زمانه خود داشته
باشد.
ناپلئون در سال ۱۷۶۹ در جزیره ی 《کرس》 به دنیا آمد.
هنگامی که نوجوان بود سرگذشت قهرمانان بزرگ تاریخ را می
خواند و می خواست که خود هم روزی مانند آنها شود.
در سن ۱۶ سالگی از آکادمی نظامی
پاریس فارغ التحصیل شد.
در سن ۲۴ سالگی افسر جوانی بود که
شهر 《تولون》را که انگلیسی ها تصرف کرده
بودند پس گرفت و به درجه ی سرتیپی نائل شد.
بعد ها وقتی فرمانده لشگر بود به اتریش حمله کرد و در
این نبرد پیروز شد.در جنگ با مصر هم پیروزی را از آنِ فرانسه کرد و حکمران کل
فرانسه شد.
در سال ۱۸۰۴ به امپراطوری فرانسه
انتخاب شد و به مدت ۱۰ سال که فرامانروای این کشور بود دائما مشغول جنگ بود و به علت
پیروزی هایی که در این جنگ ها به دست آورد بر تمام قاره اروپا تسلط یافت.
در سال ۱۸۱۲ با لشکری متجاوز از ۶۰۰ هزار نفر به قصد تسخیر
روسیه وارد جنگ شد و با آنکه توانست شهر مسکو را تصرف کند ولی در اثر نرسیدن آذوقه
و اسلحه،سپاه وی نابود شد و به ناچار عقب نشینی کردند.
از آن همه لشگریان فقط ۱۰۰ هزار نفر جان سالم به در
بردند.
پس از چند شکست فاحش دیگر،ناپلئون ناگزیر شد که استعفا
دهد و به جزیره 《الب》تبعید گردید.
ولی طولی نکشید که از الب فرار کرد و لشگر تازه ای جمع
آوری کرد و با انگلیس و اتریش به جنگ پرداخت.
این بار نیز در سال ۱۸۱۵ در واترلو شکست خورد و
تسلیم شد.
سردار انگلیسی او را به جزیره 《سنت هلن》تبعید کرد.
وی در آن جزیره با خفت زندگی می کرد و بالاخره در سال ۱۸۲۱ زندگی را بدرود گفت.
مقبره ی ناپلئون که از جنس سنگ های آذرین است در کشور
فرانسه و در سرداب زیر گنبدِ هتلِ لزنولید واقع شده است
برخی
از حیوانات می توانند کار مخصوصی انجام دهند و این در مورد حیواناتی که به حکم
غریزه رفتار می کنند،صادق است.بعضی از جانوران نیز قادرند کاری را یاد بگیرند،اما
همه ی آنها به یک طریقه نمی آموزند.
وقتی صحبت از یادگیری حیوان می کنیم منظور ما این نیست
که او مطالب زیاد در یک یا چند زمینه بیاموزد بلکه فقط می توانیم بگوییم که یکی از
غرایز حیوان توسعه می یابد و شکوفا می گردد.مثلا در مورد پرندگان دیده ایم که وقتی
اولین بار لانه را ترک می کنند با ناشی گری تمام پرواز می کنند و مراحل مختلف تکامل
پرواز به طور تدریجی و متناسب با شکوفایی غریزه ی حیوان انجام می یابد.هر حیوانی
هنگام فراگیری یک مطلب معمولا مرتکب اشتباه می شود اما بعدها با یادآوری آن اشتباه
از انجام مجدد خطا خودداری می کند.
به ندرت ممکن است که یک حیوان با تقلید کاری انجام
دهد.مثلا یک سگ نمی تواند با مشاهده ی سگ دیگری که به منظوری تربیت شده است از آن
کار یاد بگیرد.
در چه صورت می توانیم بگوییم حیوان دارای شعور و تعقل
است؟
وقتی که حیوان بتواند راه حلی برای مسئله ای پیدا کند که
هرگز با آن رو به رو نشده است.راه حلی که برای غریزه ی او نا آشنا است.
آزمایش های متعدد نشان داده است که فقط میمون می تواند
تا حدّی تعقل کند.مثلا میمونی را در اتاقی زندانی کرده اند که در آنجا یک موز به
سقف آویزان بوده است و میمون به آن دسترسی نداشته است.در گوشه ای از این اتاق دو
جعبه به فاصله ای از هم قرار داشته اند.تا مدتی که میمون سیر بوده است،نه موز و نه
جعبه ها توجه آن را به خود جلب نکرده اند ولی به هنگام گرسنگی جعبه ها را روی هم
قرار داده و از آن بالا رفته است تا موز را بگیرد.
پس در اینجا می توان گفت که میمون واقعا تعقل دارد
غزال آهوی زیبایی است که ۲۵ نوع آن در آفریقای شمالی و شرقی و نیز در آسیای جنوبی زندگی می کنند.این جانور از شاخه طنابداران،رده پستانداران،راسته ی جفت سمان،تیره گاوسانان و زیر خانواده ی شاخ درازیان می باشد.
غزال دارای چشمانی درشت و سیاه است و بیشتر جنس های آن چه ماده و چه نر شاخ های سیاه گرد دارند.غزال ها گیاه خوارند و بیشتر آنها در دشت زندگی می کنند هرچند که برخی ها کوهستان را ترجیح می دهند.
موهای آنها نرم و کوتاه و معمولا به رنگ زرد مایل به قهوه ای است.البته برخی از آنها خال های سیاه و سفید دارند.
از جنس های معروف آن غزال ایرانی است که بسیار چابک بوده و اندامی ظریف دارد.سرعتش زیاد است و می تواند به طور ناگهانی سرعتش را به ۹۷ کیلومتر یا ۶۰ مایل در ساعت برساند.به طوری که هیچ سگ و گرگی به آن نرسد.هنگام دویدن گاه و بی گاه می جهد به طوری که تصور می کنید در حال پرواز است!
زیبایی و حالت ملایم و درشت چشم های غزال معروف است و معمولا چشم های زیبا را به آن تشبیه می کنند.در کتاب های جانور شناسی غزال ها را به چهار دسته تقسیم کرده اند:
دسته ی اول آهوانی که سفید رنگ هستند و در ریگزار ها زندگی می کنند.
دسته ی دوم غزال هایی که رنگ آنها متمایل به قرمز است،گردنی کوتاه دارند و سرعت آنها تقریبا کم است.
دسته ی سوم غزال هایی که گردنی دراز و دست و پاهایی بلند دارند و بسیار رمنده هستند.
و دسته ی آخر غزال هایی که مشکی هستند،دست و پاهایشان بسیار ظریف است و دارای دو شاخ کوچک سفید می باشند که از زیر فک آنها بیرون آمده است.گویند که این حیوان مُشکین است و این مُشک خونی است که در فصل معینی از سال در ناف آنها جمع می شود.
اندیشه ی مواظبت از اشخاص ضعیف و بیمار در اجتماع از زمان های گذشته وجود داشته است.زیرا به جرات می توان گفت عاطفه ی انسان دوستی در زمان های قدیم به مراتب بیشتر از امروز بوده است.
اما ساخت بیمارستان موضوعی تازه است.
مثلا یونان که کشوری توسعه یافته در دوران باستان بود هیچ موسسه ای برای رسیدگی به بیماران نداشت.هر چند که تعداد زیادی از پزشکان آن زمان یونانی بودند،ولی هر بیماری را به طور خصوصی معالجه می کردند.
محل کار آنها کوچک بود و فقط گنجایش یک بیمار را داشت که عمل جراحی هم در همان اتاق انجام می پذیرفت.
برای اولین بار در جهان رومیان پرستار خانه هایی را بنا نهادند که در آن سرباز مجروحِ از جنگ برگشته را بستری می کردند و به معالجه آنها می پرداختند.
بعد ها در شهر های بزرگ دنیا نیز پرستارخانه هایی برای عموم ایجاد شد که هزینه آن را حکومت به عهده داشت.پس می توان گفت که رومی ها اولین کسانی بودند که پرستارخانه یا همان بیمارستان ها را بنیان نهادند.
به تدریج که مسیحیت رشد کرد،توجه به بیماران وظیفه ی کلیسا شد.
در قرون وسطی مردان راهب و زنان راهبه پرستاری از بیمارستان را در بیمارستان ها بر عهده داشتند بدون اینکه چشم داشت مادی داشته باشند.هنوز هم تعدادی از آنها در کشور های مختلف دنیا مخصوصا کشور های فقیر و عقب مانده،به مواظبت از جذامی ها و افرادی با بیماری های صعب العلاج مشغولند که اشخاص عادی کمتر به این کار پر زحمت و پر خطر می پردازند.
وقتی زیارت مکان های مذهبی معمول شد،مهمانخانه های سر راهی هم دایر گشت،در این مهمانخانه ها هم که به دِیر ها تعلق داشت،از مسافران بیمار هم مواظبت و نگهداری می شد.در قرن ۱۷ بیمارستان هایی در کشور های مختلف دنیا بنا شد که زیاد تعریفی نداشتند و بالاخره در قرن ۱۸ اولین بیمارستان های مجهّز در انگلستان تاسیس شد.